Suske & Wiske © Studio Vandersteen
Story idea + Story © 2004 - Kitty Ocean
De dochter van Barabas - deel 4
***********************************************************
Bij het laboratorium aangekomen, zagen ze een hoop plafondplaten op de grond liggen. “Er is iemand door het plafond gezakt!”
“Nee kijk!” Wees Wiske. “Er zit een ruimte tussen het plafond en de vloer daarzo!”
“Dus daar heeft onze muis zich verstopt.” Complimenteerde Barabas. “Maar weinig mensen weten dat ik mijn plafond hem laten verlagen om daar kabels kwijt te kunnen.”
“Is het dan misschien een bekende?” Vroeg Lambik.
“Waarom zou die zich dan verstoppen?” Vroeg Tante Sidonia weer.
“En waarom heeft diegene de kaart van Terschelling nodig?” Wilde Wiske weten.
Barabas greep naar zijn hoofd. “Ik weet het niet!” Jammerde hij. “Waarom gebeurd dit nu weer? Eerst die mannen, dan een insluiper... of misschien wel andersom! WIE HEEFT DIT OP ZIJN GEWETEN?”
Plotseling dook Lambik opzij. “KNIP!” Riep hij. “Hebbes!” Opeens werd hij weer zomaar weggegooid.
“Sterke muis!” Mompelde Jerom. “Zal varkentje wassen.” Maar toen Jerom achter het apparaat keek, zag hij iets heel anders. Snel kwamen de anderen ook kijken.
“Wacht maar even!” Lambik kwam weer overeind. “Ik zal die ploert eens een lesje leren!!”
“Nee wacht!” Riep Barabas. “Niemand raakt haar aan!”
Nog verbaasder keek iedereen naar Barabas. “Iedereen, uit mijn laboratorium!”
“Wat?” Vroeg Tante Sidonia. “Maar... maar!”
“ERUIT!” Riep Barabas, en stuurde iedereen weg. Hij sloot de deur achter hen, en draaide zich om. Zijn geschrokken en boze gezicht verdween langzaam, en veranderde in een gezicht vervuld met verdriet.
“Nu nog mooier!” Wiske vouwde haar armen. “Stuurt hij ons zomaar weg!”
“Hoe wist je dat de inbreker daar zat, Lambik?” Vroeg Suske.
Lambik kreeg zijn trotse gestalte terug. “Ach, ik ben niets voor niets detective. Intensief speurwerk!”
“En veel geluk.” Voegde Jerom toe. “Maar muis sterker dan Bik!”
Op dat moment ging de deur open. Professor Barabas kwam naar buiten, en verdriet was over zijn gezicht te lezen. “Vrienden, het spijt me.” Verontschuldigde hij zich. “Ik wil het uitleggen, maar... dat kan niet hier. Kom mee naar de kelder.”
Nieuwsgierig volgde iedereen de professor naar de kelder. Ze liepen enkele trappen af en zagen een daar boven op de teranef een meisje zitten. Ze leek kort haar te hebben, dat verscholen zat onder een muts. Ook haar kleren waren dik.
“Daar is ze!” Lambik werd al weer boos. “Geen respect meer voor de ouderen, nietwaar?!”
“Rustig Lambik!” Kalmeerde de professor hem. “Wacht eerst tot je haar verhaal kent. Zelfs ik weet niet alles.” Hij keek naar boven. “Je kan komen Kara.” Riep hij. “Niemand kan ons hier horen.”
“Ja dag!” Riep het meisje. “En wie zijn zij dan?”
“Dit zijn mijn vrienden. Ze zijn te vertrouwen.”
“Dat zeiden de anderen ook!”
“Geloof me!” Probeerde de professor. “Ze kunnen je helpen.”
“Dat zeiden die anderen ook!” Maar toch kwam ze naar beneden. Ze zette haar muts af en een lange zwarte vlecht kwam naar beneden. “Niemand kan me helpen Professor. Niemand.”
“Dan lees je zeker niet elke dag de krant.” Glimlachte Wiske, en keek naar het meisje dat niet veel langer was dan zijzelf. “Wij kunnen alles.”
Kara keek onverschillig, maak ook een beetje verdrietig. “Wie is zij?” Vroeg Tante Sidonia. “Kent u haar, professor?”
Professor Barabas knikte. “Ja... dat wel. Al heb ik haar al 11 jaar niet meer gezien.” Hij deed een stapje naar voren. “Ik dacht dat ze, net als haar ouders, was omgekomen in dat ongeluk.”
“Dat was geen ongeluk!” Gilde Kara. “Het was GEEN ongeluk!”
Opeens begon ze te huilen. Met medelijden gevuld sloeg Tante Sidonia een arm om haar heen. “Ach, arm kind... wat is er toch?”
“Haar ouders waren goede vrienden van mij.” Legde Barabas uit. “Haar moeder was een chinese astrologe, en haar vader een duitse uitvinder. Ik heb ze bij elkaar gebracht tijdens een conventie; ze waren voor elkaar gemaakt. Kara is hun eerste en enige dochter. Ze was 7 toen haar ouders met de auto van de weg raakte.”
Wordt vervolgd...
No comments:
Post a Comment