Suske & Wiske © Studio Vandersteen
Story idea + Story © 2004 - Kitty Ocean
De dochter van Barabas - deel 6
***********************************************************
Professor Barabas dacht na. “Mijn vriend had altijd een voorliefde voor Indonesie; zou het daar kunnen zijn?”
“Nou, waar wachten we dan nog op?” Stelde Suske voor.
“Jaja Frans.” Lachte Wiske. “Indonesie is groot hoor.”
“Denk nou eens na.” Ging Suske verder. “Daar waar de zeebloemen groeien; dat moet koraal zijn! En veel tempels zullen er niet aan de kust zijn.”
“Dan nog is het zoeken naar een naald in een hooiberg.” Zuchtte Tante Sidonia. “Dat zal veel tijd kosten.”
“We hebben weinig keus.” Antwoordde Professor Barabas. “Ze willen die machine. En wij moeten het hebben voor zij het te pakken hebben!”
“Stel voor op te splitsen.” Bromde Jerom. “Donia en ik naar ‘schelling.”
“Dan gaan wij onder mijn deskundige leiding naar Indonesie.” Bood Lambik zichzelf aan. “Kara, kindje, geen zorgen, als ik de leiding heb dan komt het allemaal goed.”
“Wiske en ik gaan met Lambik mee Kara.” Voegde Suske nog toe. “Alles komt goed.”
“Ho eens!” Stopte Kara hen. “Ik ga hier niet blijven hoor! Ik ga mee naar Indonesie, of jullie willen of niet! Jullie weten niet eens hoe het er uit ziet!!”
Niet veel later verlieten Sidonia en Jerom het huis van Barabas. “Er vertrekken er maar 2, Mevrouw Maffia.” Constateerde Brok.
“Wat geweldig. We kunnen tellen.”
“Gaan we naar binnen mevrouw?” Vroeg Ken toen.
“Nee, zij zijn niet belangrijk.” Mevrouw Maffia keek uit het raam. “Dat kreng zit nog steeds binnen, en ik ga niet weg voor ik haar eindelijk in mijn handen heb!” In de weerspiegeling van de ruit zag ze haar schitterende gelaat. “En dan zal de wereld van mij zijn.”
Binnen werd de Teranef aan kant gemaakt. Lambik, Suske, Wiske en Kara hadden allemaal een speciaal uniform aan. “Wees voorzichtig Kara.” Sprak Professor Barabas haar aan. Kara knikte en glimlachte. “Weet je... je lijkt heel veel op je moeder.”
Van die opmerking schrok Kara. “We... ik... Meneer Lambik roept me!” Zei ze snel en snelde de Teranef in. Maar Professor Barabas glimlachte haar alleen na.
“Kara, je kunt daar zitten.” Wees Lambik. “Wij weten wel hoe we dit moeten besturen.”
“Kan ik niets doen?” Vroeg Kara.
Lambik dacht na. “Nou, een soepje gaat er altijd in.”
“Ja, lekker!” Gromde Wiske. “De vrouw mag weer de keuken in!”
“Ik vind het niet erg.” Giechelde Kara. “Dan doe ik ten minste iets!”
Professor Barabas keek naar de Teranef die de grond in zakte. “Als Mama Maffia inderdaad is zoals Kara me vertelde...” Zuchtte Professor Barabas. “Dan zal het niet lang duren voor ze er achter is waar Kara naar toe is.”
En terwijl Tante Sidonia en Jerom met de trein en boot naar het kleine eiland in het noorden van Nederland vertrokken, raasde de Teranef onder het aardoppervlakte. En voor het huis van Professor Barabas... stond nog steeds een zwarte auto.
“Geen zorgen.” Lachte iemand. “Ze komen wel terug. Rij maar terug naar het hotel.”
“Zou de soep al klaar zijn?” Vroeg Lambik aan Wiske.
“Ga dan kijken.” Wiske vouwde haar armen. “Ik ben een vrouw met een taak.”
Morrend stond Lambik op, en liep naar achteren. Hij deed de deur open en zei: “Hallo Ka-...” Maar verder kwam hij niet, omdat hij al weer de keuken uit vloog.
Geschrokken sprongen Suske en Wiske op. “Wat...” Begonnen ze, en zagen een geschrokken Kara in de deuropening.
“Sorry meneer Lambik!” Verontschuldigde ze zich. “Ik... ik dacht dat u...”
“Die kunnen hier niet komen!” Brulde Lambik boos. “Je gaat toch niet de mensen die je willen helpen met Ninja trappen te lijf!?”
“Karate...” Mompelde Kara verontschuldigend.
“Karate, Plagaten, dat kan me niets schelen!”
“Rustig Bikske.” Probeerde Wiske. “Het was een ongelukje.” Grommend ging Lambik weer terug naar zijn stoel.
“Als ze al 11 jaar voor zichzelf zorgt...” Begon Suske. “Dan is het niet vreemd dat ze wat schichtig is.”
“Maar ze is wel sterk.” Giechelde Wiske. “Dit is al de tweede keer dat onze Lambik vliegles krijgt. Ik mag Kara wel; een sterke geemancipeerde vrouw!”
Wordt vervolgd
No comments:
Post a Comment