Suske & Wiske © Studio Vandersteen
Story idea + Story © 2004 - Kitty Ocean
De dochter van Barabas - deel 5
***********************************************************
Professor Barabas knikte. “Ja... dat wel. Al heb ik haar al 11 jaar niet meer gezien.” Hij deed een stapje naar voren. “Ik dacht dat ze, net als haar ouders, was omgekomen in dat ongeluk.”
“Dat was geen ongeluk!” Gilde Kara. “Het was GEEN ongeluk!”
Opeens begon ze te huilen. Met medelijden gevuld sloeg Tante Sidonia een arm om haar heen. “Ach, arm kind... wat is er toch?”
“Haar ouders waren goede vrienden van mij.” Legde Barabas uit. “Haar moeder was een chinese astrologe, en haar vader een duitse uitvinder. Ik heb ze bij elkaar gebracht tijdens een conventie; ze waren voor elkaar gemaakt. Kara is hun eerste en enige dochter. Ze was 7 toen haar ouders met de auto van de weg raakte.”
“Maar wat doet ze dan hier?” Vroeg Lambik.
Kara droogde haar tranen. “Mijn vader had het vaak over Professor Barabas. Ik dacht eerst dat hij niet echt bestond, maar een tijd geleden zag ik hem in de krant. En ik wist echt niet meer waar ik heen moest...”
“Was je op de vlucht?” Wilde Wiske weten.
“Mannen van gisteren.” Mompelde Jerom. “Zitten achter Kara aan.”
“Maar waarom dan?” Suske keek naar Kara. “Wat heb je gedaan?”
“Ik?!” Gilde Kara. “Ik heb NIETS gedaan! Ze willen een uitvinding van mijn papa, dat willen ze! Maar ze krijgen het nooit! NOOIT!”
“Rustig maar.” Tante Sidonia wist haar met haar moederlijke gedrag iets te kalmeren. “Wat was dat voor een uitvinding?”
“Mijn papa noemde het de ‘Melodie van de Hoge Landen’.” Snifte Kara. “Als het werkte, dan zou het eten kunnen vermenigvuldigen.”
“Wat prachtig!” Slaakte Wiske uit. “Dan zijn alle hongerproblemen zo opgelost!”
“Waarom zitten die mannen dan achter je aan?” Lambik was niet onder de indruk.
“Ze werken voor Mama Maffia.” Beeindigde Kara haar verhaal. “Zij wil het gebruiken om wapens te vermenigvuldigen.”
“Mijn vriend wist de uitvinding goed te verbergen.” Vulde Professor Barabas nog aan. “Tijdens een vakantie in de hoge bergen raakte hun auto door onbekende oorzaak van de weg. Mijn vrienden zijn omgekomen, en iedereen dacht dat Kara ook in die auto zat.”
“Heeft dus lange reis gemaakt.” Concludeerde Jerom. “Zal wel moe zijn.” Kara knikte. “Stel voor goed te gaan slapen. Nacht brengt raad.”
“Met die mannen rond mijn huis is dat niet veilig.” Zei Barabas. “Kara, jij kunt in de Teranef slapen. Daar zullen ze je niet snel zoeken. Maar, voor het geval dat... Jerom, Lambik, willen jullie de wacht houden?”
“Wij laten je niet in de steek professor!” Voegde Wiske toe. “Wij zullen hier ook blijven, en dan komt er niemand meer binnen!”
De volgende dag was iedereen al weer vroeg op. Wiske maakte een lekker ontbijtje, en Tante Sidonia had in de nacht leuke kleren voor Kara gemaakt. “Dat staat je veel beter!” Zei Tante Sidonia trots. Kara voelde zich een beetje onwennig in de schone kleren, maar dankte toch beleefd.
“Bedankt, Mevrouw Sidonia.” Boog ze beleefd. “Ik dank u allemaal.”
“De problemen zijn nog niet voorbij.” Suske liep de kamer binnen. “De zwarte auto rijdt nog steeds rond.”
Professor Barabas kwam met een kaart binnen. “Waar was je naar op zoek Kara?” Vroeg hij.
Kara wees naar een vuurtoren. “Mijn vader vertelde me, dat achter de 7e steen boven de 77e trede een diamant verscholen zat. Die steen is nodig om de ‘Melodie van de Hoge Landen’ te activeren.”
“Waar is de machine zelf dan?” Lambik schoffelde wat rond.
Kara haalde haar schouders op. “Dat weet ik niet. Mijn vader vertelde het altijd als een verhaal. Hij had het over ‘daar waar de zeebloemen groeien, en waar de zon altijd schijnt... daar, in de tempel voor de heilig god, ligt de schat begraven; wachtend tot zijn dochter hem komt halen.’”
“En tropisch eiland?” Lambik keek op de wereldbol. “Nou, dan zoek je wel even.”
Professor Barabas dacht na. “Mijn vriend had altijd een voorliefde voor Indonesie; zou het daar kunnen zijn?”
“Nou, waar wachten we dan nog op?” Stelde Suske voor.
“Jaja Frans.” Lachte Wiske. “Indonesie is groot hoor.”
“Denk nou eens na.” Ging Suske verder. “Daar waar de zeebloemen groeien; dat moet koraal zijn! En veel tempels zullen er niet aan de kust zijn.”
Wordt vervolgd...
No comments:
Post a Comment